Zuri zein iruditzen zaizu pertsona nagusiak zaintzeko modurik egokiena? Zeren arabera aukeratuko zenuke bata ala bestea? Zuk edo zure ingurukoek bizi izan duzue egoera hau gurasoekin? Zein izan zen irtenbidea?
El presente blog es propiedad de la ASOCIACIÓN CULTURAL HEGOALDE (CIF G-01031319), con domicilio en la calle José Lejarreta, 9 bajo, 01003, Vitoria.
Al usar este sitio blog se entenderá que usted ha leído, entendido y aceptado, sin limitación ni reserva alguna, las Condiciones de Uso recogidas en este Aviso Legal que recoge la Política de Privacidad y tratamiento de los datos de carácter personal. Si no está de acuerdo con las mismas o tiene alguna duda le rogamos que no se registre ni utilice este blog, declinando toda responsabilidad ASOCIACIÓN CULTURAL HEGOALDE,
Tenga en cuenta que la información, opiniones, comentarios, etc.. que publique y comparta pueden ser vistas y usadas por otros usuarios y que no podemos garantizar que otros usuarios no utilicen dicha información. Por lo tanto, si tiene alguna idea o información que desee mantener confidencial y/o no quiere que sea utilizada por otros, o si está sujeta a derechos de terceros que podrían ser infringidos si se comparte, no la publique ni la comparta, pues no nos responsabilizamos del mal uso apropiación indebida por parte de usuarios de la identidad o los contenidos o información que se publiquen o compartan por otros en este blog.
Todo participante deberá mantener unas normas de conducta apropiadas con el resto de participantes, así como con personas físicas, entidades y/o sociedades. No será tolerada ninguna falta de respeto.
A la hora de subir a este blog, y por tanto poner a disposición de terceros, cualquier información u opinión literaria, artística, científica, técnica o de cualquier otro tipo a través de artículos, dibujos, videos, fotografías o cualquier otro medio o soporte protegible por derechos de propiedad industrial o intelectual, el usuario cede a la ASOCIACIÓN CULTURAL HEGOALDE de forma no exclusiva, a título gratuito por duración ilimitada y con ámbito mundial, el derecho, sublicenciable, a la reproducción, distribución, traducción y divulgación total o parcial de dicha información u opinión, conservando el autor el derecho a explotarlo en cualquier forma que no perjudique la normal de la publicación en el blog.
El usuario garantiza su titularidad o que tiene todos los derechos, capacidad y/o permisos necesarios para licenciar la información u opinión literaria, artística, científica, técnica o de cualquier otro tipo a través de artículos, dibujos, videos, fotografías o cualquier otro medio o soporte que cuelgue en el blog y que la misma no infringe ningún derecho de terceros, incluyendo cualquier derecho de propiedad industrial e intelectual, siendo responsable de obtener todas las autorizaciones, públicas o privadas, y efectuar todos los pagos por los derechos de utilización de los derechos de propiedad industrial que fueran necesarios por cualesquiera contenidos de texto, gráficos, fotográficos o de cualquier tipo que incluyan en cualquier información u opinión.
El usuario que haya colgado la información u opinión será el único responsable por las reclamaciones que puedan ser formuladas por terceros, incluida la Administración Pública, sobre contenido y la propiedad de dicha información u opinión y las fotografías, planos o dibujos que se incluyan en el mismo, así como los daños y perjuicios que puedan irrogarse por los motivos a la ASOCIACIÓN CULTURAL HEGOALDE a quien faculta expresamente para el ejercicio de las acciones que la Ley otorga para la defensa de sus derechos.
Los datos de carácter personal que, en su caso, facilite a través de esta página web se pueden incorporar a los ficheros de la ASOCIACIÓN CULTURAL HEGOALDE, previamente notificados a la Agencia Española de Protección de Datos.
Podrá ejercer los derechos de acceso, cancelación, rectificación y oposición reconocidos por la LOPD mediante solicitud escrita y firmada a Asociación Cultural Hegoalde, C/ José Lejarreta, 9 bajo, 01003, Vitoria-Gasteiz, adjuntando en todo caso copia del DNI. En caso de modificación de sus datos deberá notificarlo en la misma dirección, declinando toda responsabilidad para la empresa en caso de no hacerlo.
Hegoaldeko Txokoa
Nire ustez adineko pertsonak ondo badaude, esate baterako, ez badituzte gaixotasunik edo arazo fisikorik, hobeto egon daitezken lekuan bere etxean dela. Beste gauza bat izango zela gaixorik edo arazo fisikoak izango balituzte, orduan pentsatzen dut adin egoitza batean hobeto egongo litzateke. Hor bertan, arreta bereziak izaten dituzte 24 ordutan zehar, eta ez dute behar janaria prestatu edo etxea garbitu. Gizartea zahartzen ari denez, gero eta eskaintza gehiago daude.
Hasteko, gustatuko nuke esatea, zaintzeko modurik egokiena dela behar dutena ikustea eta ez dena gurentzat erosoagoa. Askotan, adineko pertsonei buruz hitz egiten dugunean, egoitza batekin erlazionatzen dugu zenbat eta helduago izan, orduan eta gauza gutxiago egiteko gai daukatelako. Haatik, gure garaian, adinekoek gero eta leku gehiago dauzkate bizitzeko. Alde batetik, osasun ona badaukate bere etxean edo tutoretzapeko apartamentu bizi daitezke. Bestetik, oso helduak edo menpekotasunak badira, aukera onenetarikoa da egoitza eramatea, arreta handia behar baitute.
Nire ustez independentziarik handiena daukan pertsona bat da bere etxean bizi denean, etxeko lanak egiteko mugitzen baita, txukuntzen baita, erosketak egitera joaten baita; gainera, nahi duenean altxatzen da, nahi duena telebistan ikusten du…; beraz, bai niretzat, bai nire familiarentzat gustatuko litzaidake gure etxeetan ahalik eta denborarik luzeena geratzea, baina hori guztia osasunaren menpean dago.
Gaixo egongo banintz eta baliabide egokirik izango ez banu, egoitza batera joan beharko nuke, erabat triste egon arren nire etxetik irteteagatik.
Dena den, osasuna izango banu nire etxean edo tutoretzapeko apartamendu batean geratuko nintzateke, ahalik eta independentziarik handiena mantentzeko eta nahi dudana egin ahal izateko.
Denborarekin, gero eta zaharrago egiten dugu. Zahartzaroa heltzen da, erretiroa hartzen dugu eta asti gehiago daukagu. Alde batetik, astia bete behar dugu eta harremanak, adibidez, laguntzen dute. Nire ustez, bere presentziarekin, familiak oso garrantzitsua izaten segitzen da eta denborapasak egoten utzi digu. Bestalde, batzuietan, pertsona zaharrek aje gehiago dauzkate. Orduan, laguntza bereziago eduki behar dute, adibidez, zahar etxeetan edo pertsona batekin egokitzeko. Zahartzaroa, eragozpenak aparte, aro polita eta luzea izan daiteke.
Gero eta urte gehiago bizi gara eta gero eta ume gutxiago jaiotzen dira. Oso zaila da proportzio honekin gure zaharrenak etxean zaintzea.
Gure gurasoak zahartu egiten zaizkigu eta erabaki bat hartu behar dugu, batez ere, ezinduta daudenean. Nire ustez, kasu horietan arazoak hasten dira etxean bakarrik ezin direlako egon. Orduan, normalean, bi aukera daude, etxean geratzea kanpoko laguntza hartuta edo zentro berezi batera eramatea.
Niri nire ama bere etxean beti egotea gustatuko litzaidake, baina etorkizunean mendekoa izango balitz, segur aski, adinekoen egoitzara joan beharko luke.
Lehenik eta behin, iruditzen zait ezin dugula jakin, zein den zaintzeko modurik egokiena adineko pertsonek, bakoitzaren egoeraren arabera delako. Esate baterako, menpeko pertsonak menpekotasunik gabe pertsonak baino laguntza gehiago behar du. Horrez gain, kontuan hartu behar dugu, arreta garrantzitsua behar baduzu. Gaur egun, aukera desberdinak ditugu adineko pertsonentzat. Alde batetik, pertsonak osasuna badu, bere etxean edo tutoretzapeko apartamendu batean bizi ahal da. Bestetik, menpeko pertsonak bada, adinekoen agoitzara joan daiteke. Amaitzeko, txikitan nire aitona gurekin bizi izan zen. Gaixotasunaren ondorioz, oso gaixorik zegoen eta nire amak lana utzi zuen zaintzeko.
Ni nagusia naizenean bidaiatzea, ikastaroak egitea eta atseden hartzea gustatuko litzaidake. Gauzak egitea erloju ikusi gabe gustatuko litzaidake, estresea gabe.
Betebeharrik ez edukitzea eta erlaxatu bizitzea.
Nagusia zarenean tutoretzapeko apartamentuak aukera on bat iruditzen zait. Zeure pisuan bizi zaitezte baina medikuak daude eta arresta bereziak daukazu.
Nire familia nire aitona, hil baino lehen, egoitza batean egon zen. Bere alabek, nire amak eta izebak, lan egiten zuten eta ezin zuten egun guztia zaintzen. Baina egunero, arratsaldero, bisitzera zihoazen eta paseatzera atera zuten.
Baina egia esan, ez dakit han zoriontsua izaten zen ala ez, nire aitonak oso gutxi hitz egiten zuelako.
Gero eta jende gutxiago gara eta, horrez gain, gero eta zaharragoak. 2012tik biztanle kopurua gutxitzen ari da, gazteak beste herrialde batzuetara joaten direlako eta umeak ez direlako jaiotzen.
Gazteok uste dugu zahartzaroa urrun dagoela, baina egia da denok zahartuko garela eta ez dakigun nola. Horregatik, zahartzaroari begiratzeko modua aldatu beharko genuke eta gauzak argi eta garbi eduki beharko genituzke. Modu honetan, ez lirateke hainbeste eztabaida egongo seme-alaben artean.
Oraingoz, ez dut egoera hau bizi izan. Nire ustez adinekoarentzat bere etxea da lekurik onena eta nik aukeratuko nuke zaintzaile bat kontratatzeko. Hori nahikoa izango ez balitz, egoitza izan ahalko litzateke irtenbidea. Egoitzak ez zaizkit asko gustatzen, baina mota guztietako iritziak daude. Ezagutzen dudan 93 urteko emakume batek 20 urte darama egoitza batean eta oso pozik dabil, egunero kalera irteten delako laguntzarik gabe eta bere bizitza egiten du.
Momentu heltzen denean ikusiko dugu.
Gaur egun, pertsona zaharrek jarduera asko dituzte egiteko. Ez da bakarrik jarduera fisikoa egitea edo etxearen zereginak egitea, ekitaldi sozial eta kulturalak dute ere.
Uste dut pertsona zaharrak bakarrik bizi daitezkeela eta beraz, bere etxeetan bizi daitezkeela beharrezko ardurekin.
Baina laguntza behar badute, soluziorik onena da zahar bizilekua bezala egokitutako leku batean egotea.
Zorionez, ez naiz bizi izan samar horrela baina egoera horretan egongo balitz, soluziorik onena aukeratuko luke guztietarako.
Alde batetik, faktore asko kontuan hartu behar dira zaintzeko modurik egokiena aukeratzeko, lehenik eta behin, pertsona nagusien beharrak ezagutu behar dira eta. Dena den, normalean ahal duten guztietan, hobea da etxean geratzea, batez ere, haien autonomia manten dezaketeelako. Hala ere, gaixotasunagatik edo menpekutasunagatik, batzuetan ezinbestekoa da adinekoen egoitzara joatea eta nik uste, hauek adinekoei laguntza handia ematen dietela, bai zaintzeko bai bakarrik ez sentitzeko.
Beste aldetik, nire ingurukoen zahartzaroan eta nirean pentsatzea ako kostatzen zait oraindik, baina etorkizunean beharko balute, ni zaindu naute bezain ondo egitea espero dut, zein izango litzatekeen egoera importa gabe.
Ez dakit zein izango litzatekeen pertsona bat zaintzeko modurik egokiena
Nire ustez,autonomia funtzezkoa da erabakiak hartzeko.
Nire kasuan,alde batetik,ondo sentituko banu edo bakarrik bizitzeko beldurrak egongo ez banintz,segur aski,urte asko bizi nahiko nuke.Ostera,oso gaixorik edo buru txarrarekin egongo banintz edo ezintasun larri bat edukiko banu,erabaki hartuta edukiko nuke.Zergatik esaten dut hori?
Orain dela denbora gutxi aurretiazko borondateen egin nuen.Dokumento bat da,idatziz egina,eta ekipo medikuari zuzendua.Bertan,pertsona batek jasota uzten ditu jarraibide batzuk,etorkizunerako.
Horregatik,momentu horretan,aurretiazko borondateen eskatu dudanak nire familiak egin beharko luke.
Bizitza honetan ez dut inork esku egotea nahi!!!!
Nire ustez, adineko pertsonak zaintzeko egokiena da familiak zaintzea eta beharrezkoa izango balitz laguntzaile bat kontratatzea.
Ez litzaidake gustatuko bizitzea, ez adinekoen egoitzan, ez tutoretzapeko apartamentuan, gustatzen ez zaidalako familiako ez diren pertsonak niri kontrolatzea.
Nire aitona gurekin bizi zen hil arte. Egunero eguneko zentrora joaten zen, bost ordu ematen zituen han eta bere lagunarekin kartak jokatzen zituen. Oso ondo pasatzen zuen bere adin berbera zen jendearekin zegoelako
Hasteko esan behar dut adineko pertsonentzat bere etxean egotea aukerarik onena dela. Zergatik?? Bere betiko lekuan egoteagatik, beren auzokideekin,bere giroan…..nire ustez, aldaketa guztiak asko kostatzen zaizkigu eta soingaineko haiei. Zenbat eta zaharrago izan,orduan eta gehiago unkitzen zaizkie aldaketak.
Bestalde, niri egoitz batera joatea ez litzaidake gustatuko….nire amonaren esperientzia daukat eta oso tristea zen….egun osoa telebistaren aurrean zegoen eta hitz egin gabe inorekin….ni joaten nintzen bakoitzean oso oso gaizki geratzen nintzen hura deprimituta zegoelako.
Nik argi daukat….aurreztuko dut oraindik aurrera,etorkizunean diru asko edukitzeko eta nire etxean zaindituta geratzeko adineko andrea izango naizenean.
Nire esperientzia familiaekin oso desberdina da.
Lehendabizi nire gurasoak bere herriko etxean zaindu izan ditut nire arreba-nebekin batera.
Gerora,nire ama alargun geratu zenetik,bere etxean kanpoko laguntza izan zuen.
Bestalde,nire amaginarreba alargun geratu zenean tutoretzapeko apartamento batean bizitzera joan zen 10 urtez.
Orain,menpeko persona baita,adinekoen egoitza batean bizi da.
Alde batetik,han bizilagunekin harremanak izateko aukera du, noizean behin musika ipintzen zaie eta eskulanak egiten dituzte.Horrez gain,arratsaldero paseoan kalera ateratzen dugu, egun baikoitzean seme batek.
Bestetik, logela partetaku behar du, beti hiltzeko penarekin egon ohi da eta tontakeriengatik haserretzen da.
Amaitzeko,aitortu behar dut etorkizunean nahiago dudala nire etxean denborarik luzeena geratzea.
Nire iritziz, adineko pertsonek osasun zona badaukate, beraientzat bere etxea dela lekurik onena, jakina! Baina zoritxarrez, gure gizartean helduak gero eta adinagoak dira, eta horren ondorioz, gero eta osasun arazo gehiago dauzkate. Gainera, gaur egungo seme-alabek ez daukate denborarik ondo zaintzeko, eta orduan, irtenbide batzuk pentsatzen hasi ziren. Baina batzuetan ez da zaila eta normalean irtenbide gehienak oso garestiak dira. Etorkizunean ni etxean geratu nahiago nuke, baina, posiblea ez bada, tutoretzapeko apartamentu bar aukeratuko nuke. Horrela, laguntza edukiko nuke eta nire independentzia edukitzen jarraituko nuke.
Nik esango nuke gaur egungo gizartean zahartzaroa arazoa dela, gero eta 65 urte baino gehiagoko heldu gehiago dagoelako bizi-esperantza gehitzeagatik.
Hori dela era, arazoren batzuk ager daitezke. Esate baterako, osasun arazoak besterik ez dira, helduen pentsio eskasak eta helduen zaintza ere bai.
Gure helduek normalean ez daukate nahiko dirurik bere etxea moldatzeko, tutoretzapeko apartamentu erosteko edo adinekoen egoitzara joateko. Orduan, helduek eta senitartekoek esfortzu handiak egun behar dituzte erabakirik onena etorkizunerako hartzeko
Denborak txarragoera doaz, lehen gurasoek baserrian geratu zinelako hil arte, eta beti seme-alabek zaintzen zituzten. Gaur, prinzipioek, lehentasunek, denak aldatu ditu, horrenbestez, etxean geratu beharrean, nahiz adinekoen egoitzara, nahiz tutoretzapeko apartamento batera, eraman dituzte.
Ez dakit ondo, nola aukera hartu da, baina, agian diruaren arabera, gogoaren arabera, bere osasunen arabera, eta zergatik ez, gurasoek zer esaten duten.
Ez dut gauzaren moduko ezagutzen, beraz, aurreko guztia laburbilduz, etxean gure gurasoen zain ahal baditugu, oso ondo; ez dezakegula, adineko egoitzara joateko aukera onena izango litzateke.
Uste dut zahartzaroan osasun onarekin iristea oso garrantsitsua dela eta inoren mendean ez egotea.
Osasunik ez dutenean adinekoen egoitzara joan behar dute eta bere bizitza galtzen dute.
Horregatik, adinekoen egoitzak oso tristeak iruditzen zaizkit.
Ez nuke inoiz senide bati adinekoen egoitzera eramango , etxean zain badezaket.
Baina ulertzen dut bizitzaren egoitzak desberdintasunak norberako direla eta bakoitzat jakin behar du zein den aukera egokia.
Nik uste dut adinekoen egoitza edo beste leku bat aukeratu baino lehen, pertsonaren egoera balioztatu behar izango litzakeela. Nire aitonak 94 urte dauzka eta bere etxean bakarrik bizi da, nahiz eta janaria prestatzera eta etxe gauzak egitera neska bat joan. Zaharra naizenean, nire etxean egotea gustatuko nintzateke, baina ez banintz ondo egongo osasuneko, adinekoen egoitzara joan nahi dut, karga bat inorentzat ez dudalako izan nahi.